ابراهیم در آتش
در آوار خونین گرگ و میش
دیگر گونه مردی آنک
که خاک را سبز میخواست
و عشق را شایسته ی زیباترین زنان
که اینش
به نظر
هدیتی نه چنان کم بها بود
که خاک و سنگ را بشاید.
چه مردی چه مردی!
که میگفت
قلب را شایسته تر آن
که به هفت شمشیر عشق
در خون نشیند
و گلو را بایسته تر آن
که زیباترین نامها را
بگوید.
و شیر آهن کوه مردی از این گونه عاشق
میدان خونین سرنوشت
به پاشنه ی آشیل
در نوشت. ــ
رویینه تنی
که راز مرگش
اندوه عشق و
غم تنهایی بود.
***
< ــ آه اسفندیار مغموم!
تو را آن به که چشم
فرو وشیده باشی!>
***
<ــ آیا نه
یکی نه
بسنده بود
که سرنوشت مرا بسازد؟
من
تنها فریاد زدم
نه!
من از
فرورفتن
تن زدم.
صدایی بودم من
ــ شکلی میان اشکال ــ
و معنایی یافتم
من بودم
و شدم
نه زان گونه که غنچه ای
گلی
یا ریشه ای
جوانه ای
یا یکی دانه
که جنگلی ــ
راست بدان گونه
که عامی مردی
شهیدی؛
تا آسمان بر او نماز برد.
من بینوا بندگکی سر به راه نبودم
و راه بهشت مینوی من
بز رو طوع و خاکساری
نبود:
مرا دیگرگونه خدایی میبایست
شایسته ی آفرینه ای
که نواله ی ناگزیر را
گردن
کج نمیکند.
و خدایی
دیگر گونه
آفریدم>.
دریغا شیر آهن کوه مردا
که تو بودی
و کوه وار
پیش از آنکه به خاک افتی
نستوه و استوار
مرده بودی.
اما نه خدا و نه شیطان ــ
سرنوشت تو را
بتی رقم زد
که دیگران میپرستیدند.
بتی که
دیگرانش
میپرستیدند.
احمد شاملو