بعضی وقتها میتونی با آدمهایی آشنا بشی که انگار زنده ات میکنن.انقدر انرژی مثبت بهت میدن که تمام ناراحتی هات فراموش میشه.انگار روح دارن.وجودشون لازمه.خیلی وقتها توی یه جمع کسلی.حوصله خندیدن و حرف زدن نداری.بی حالی.اما تا اون شخص وارد میشه انگار زیرو رو میشی .تازه اونوقته که سر حال میشی.اون کار خاصی نمیکنه.حرف خاصی هم نمیزنه.اما وجود داره.و تو با احساس کردنش با این که میدونی هست شاد میشی.نمیدونم چه حسیه؟اما هست.میدونم خودم اصلن جزء اون افراد نیستم.اصلن بخوامم کاری بلد نیستم تا کسی و شاد کنم.دیگه نخوام که هیچ.اما چند تا از اون افراد رو میشناسم.حضورشون روح داره.معرکه ان.فقط بودنشون کافیه.یه لبخندشون میتونه روز آدمو بسازه.یکی از اونایی که من میشناسم یه پسره.من هیچ احساسی بهش ندارم یعنی این نیست که بگم دوسش دارم یا عاشقشم و واسه این میخوام که باشه.نه اصلن.اما وقتی نیست انگار جمعمون یه چیزی کم داره.بودنشو دوست دارم.حتا اگه ۱۰ دقیقه باهاش باشم سرحال سرحالم.خیلی دوست داشتم من هم اینطوری بودم. دوست داشتم همیشه کسی منو میخواست.بودنمو انتظار میکشید.با دیدنم روزش ساخته میشد.اما میدونم که چنین کسی نیست و منم چنین کسی نیستم.کاش میشد تغییری توی روحیه ام بدم.کاش میشد مثه یه جنس بفروشمشو یکی دیگه بخرم .اما نمیشه.آخ که چقدر تغیر دادن روحیه سخته... .
از این به بعد سعی میکنم حتمن یه دونه شعر واستون بنویسم.حتا اگه هیچ ربطی به حرفام نداشته باشه .
این شعر هم خیلی خوشگله بخونیدش:
بغض
بغض نکن گریه نکن اگر چه غم کشیده ای
برای من فقط بگو خواب بدی که دیده ای
اگر که اعتماد تو به دست این و آن کم است
تکیه به شانه ام بده که مثل صخره محکم است
به پای صحبتم بشین فقط ترانه گوش کن
جام به جام من بزن جان مرا تو نوش کن
ترا به شعر میکشم چو واژه پیش میروی
مرگ فرا نمیرسد تو تازه خلق میشوی
تو در شب تولدت به شعله فوت میکنی
به چشم من که میرسی فقط سکوت میکنی
اگر کسی در دل توست بگو کنار میروم
گناه کن به جای تو بر سر دار میروم
(افشین مقدم)
۱.
و باز هم سلام.
من بازم برگشتم.خراب تر از همیشه.میدونستم شادیم موندنی نیست.بازم همون شدم که بودم.انگار زمانه با ما سر یاری نداره.بازم شادی از یادم رفت.اصلن شاد بودم؟چرا لحظه های خوب انقدر بی دوامن؟یه جوری تموم میشن و فرا موش میشن انگار که هر گز نبودن.انگار همیشه رنگ غم پر رنگتره.این زندگی کی قراره قشنگ بشه؟کی؟
۲.
این شعر زیبا رو دوست خوبم بوف کور واسم نوشته بود.همین جا ازش تشکر میکنم.دلم نیامد شما نخونیدش.خیلی پر معناست.
در سرزمین قد کوتاهان
معیارهای سنجش
همیشه برمدارصفرسفرکرده اند
چراتوقف کنم؟
من از عناصرچهارگانه اطاعت میکنم
وکارتدوین نظامنامه قلبم
کارحکومت محلی کوران نیست
مرابه زوزه ی دراز توحش
در عضو جنسی حیوان چکار
مرابه حرکت حقیر کرم در خلاء گوشتی چکار
مرا تبار خونی گل ها به زیستن متعهد کرده است
تبارخونی گل ها میدانید؟ (فروغ فرخزاد)
۳.
این روزا فقط شعر رو دوست دارم.انگار از عمق وجودم حرف میزنه.ونمیتونم دوست داشته باشمو این جا ننویسم.پس این شعرو هم بخونید .
گاهی مسیر جاده به بنبست میرود
گاهی تمام حادثه از دست میرود
گاهی همان کسی که دم از عقل میزند
در راه هوشیاری خود مست میرود
گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست
وقتی که قلب خون شده بشکست میرود
اول اگر چه با سخن از عشق آمده
آخر خلاف آنچه که گفته است میرود
گاهی کسی نشسته که غوغا به پا کند
وقتی غبار معرکه بنشست میرود
اینجا یکی برای خودش حکم میدهد
آن دیگری همیشه به پیوست میرود
وای از غرور تازه به دوران رسیده ای
وقتی میان طایفه ای پست میرود
هرچند مضحک است و پر از خنده های تلخ
بر ما هر آنچه لایقمان هست میرود
این لحظه ها که قیمت قد کمان ماست
تیریست بی نشانه که از شصت میرود
بیراهه ها به مقصد خود ساده میرسند
اما مسیر جاده به بنبست میرود
(افشین یداللهی)
ابراهیم در آتش
در آوار خونین گرگ و میش
دیگر گونه مردی آنک
که خاک را سبز میخواست
و عشق را شایسته ی زیباترین زنان
که اینش
به نظر
هدیتی نه چنان کم بها بود
که خاک و سنگ را بشاید.
چه مردی چه مردی!
که میگفت
قلب را شایسته تر آن
که به هفت شمشیر عشق
در خون نشیند
و گلو را بایسته تر آن
که زیباترین نامها را
بگوید.
و شیر آهن کوه مردی از این گونه عاشق
میدان خونین سرنوشت
به پاشنه ی آشیل
در نوشت. ــ
رویینه تنی
که راز مرگش
اندوه عشق و
غم تنهایی بود.
***
< ــ آه اسفندیار مغموم!
تو را آن به که چشم
فرو وشیده باشی!>
***
<ــ آیا نه
یکی نه
بسنده بود
که سرنوشت مرا بسازد؟
من
تنها فریاد زدم
نه!
من از
فرورفتن
تن زدم.
صدایی بودم من
ــ شکلی میان اشکال ــ
و معنایی یافتم
من بودم
و شدم
نه زان گونه که غنچه ای
گلی
یا ریشه ای
جوانه ای
یا یکی دانه
که جنگلی ــ
راست بدان گونه
که عامی مردی
شهیدی؛
تا آسمان بر او نماز برد.
من بینوا بندگکی سر به راه نبودم
و راه بهشت مینوی من
بز رو طوع و خاکساری
نبود:
مرا دیگرگونه خدایی میبایست
شایسته ی آفرینه ای
که نواله ی ناگزیر را
گردن
کج نمیکند.
و خدایی
دیگر گونه
آفریدم>.
دریغا شیر آهن کوه مردا
که تو بودی
و کوه وار
پیش از آنکه به خاک افتی
نستوه و استوار
مرده بودی.
اما نه خدا و نه شیطان ــ
سرنوشت تو را
بتی رقم زد
که دیگران میپرستیدند.
بتی که
دیگرانش
میپرستیدند.
احمد شاملو